✘ سَـ ــرابـِ آرِزوهــ ــا ✘
خُــدایــــ ــــآ هـَرگز کـَسے رآ بـہ آنچـہ کـہ قسمتـَش نیستــ عـآدَتــ مـَده
دستـمـ رآ بالـا مـے بـَرمـ و آسمــان رآ پاییـن مے کشـمـ مے خـواهــمـ بزرگے زمیــن رآ نشـان آسمــان دهـَمـ تــــا بـدانــد گمشـ♥ـده ی مـن نـہ در آغـوش او کــہ در همیــن خـاکــ بے انتهاست آنقـدر از دل تنگے هایمـ بـرایـش خـواهـمـ گفـت تــا سُـرخْ شـود تــا نـَمـ نـَمـ بگــریـد آنوقـتـــ رهـایـشْ مےکُنـمـ و مے دانـَمـ کسے هـرگـز نـخـواهـد دانسـت غـمـ آن غـروبــــ بارآنے همـہ از دلتنگےهای مـن بـود بے وقفـہ و پیآپے آسمـان رنگ مے بازد و باز خورشید طلوعـے دوباره مے کنَد در مُکعبـے بـہ اسمـ دُنیــآ،برای مدتے کوتـآه نفَس مے کشَـمـ دست روزگار چـہ ناشیآنه رنگ های این مُکعب رآ جُفتـــ و جور مے کنَد قُـرعــــہ سَختـ ترین راه هآ پُر پیچ و خَمـ ترین جاده هآ بـہ اسمَمـ مے اُفتـد و باز همـ سکوتــ مے کنَمـ سکوتــ بیجآ،بے فایده ترین اتفاق دُنیآستــ اگر سکوتــ کردَمـ اگر هیچ نگفتمـ و دَمـ نزدمـ از حــآل خرابمـ فقط یک دلیل داشتمـ و بس،دلگــَـرمـ بودمـ چون خدآ بود این خدا بود که آموزگار " روزگــآرمـ " بود چون خدا را بــآور کردَمـ ... گاهے باید فریآد کشید باید گریستــ باید ناراحتـــ بود تا در سیآهے دل شَب،سپیدی رُخ نشآن بدهد این روز هآ حرف هایمـ بوی دلتنگے مے دهد دلتنگـے عَجیب و غَـریب نمے دانمـ دلتنگــ چـہ کسے یا چـہ چیزی هستمـ احسآس مے کنمـ با این دلتنگے بے دلیل بازی داده مے شَومـ خسته شده امـ ،خسته تر از هر زمآن دیگـر این راهے که روزگار پیش پایمـ گذاشته زیادی طولـآنے است زیادی گنگ و غریب است مے ترسمـ ...! نـہ از خرد شدن زانوهایمـ چون خدا را دارمـ مےترسمـ طے این راه پر از پیچ و خمـ با اعمالَمـ سرنوشت رنگ های دیگر را همـ بـہ خطر بیاندازمـ مے ترسمـ کـہ در زندگیشان رهگذری بیش نباشمـ رهگذری فراموش شدنے ...! هر کلمـہ در گوشمـ هزاران بار پژواک دارد انگشتانمـ در همـ گره مےخورند تا بلکـہ بتوانند روی آشوب درونمـ آبے بپاشند کمـ کمـ دارمـ درک میکنمـ کـہ در بهشت تنها بودن سخت تر از کویر است تنها خوش بخت بودن,خوشبختے ای زَجر آور است حتَے اگر خدا تمامـ دارآیے ات باشد ...
