✘ سَـ ــرابـِ آرِزوهــ ــا ✘
خُــدایــــ ــــآ هـَرگز کـَسے رآ بـہ آنچـہ کـہ قسمتـَش نیستــ عـآدَتــ مـَده
✘ سَـ ــرابـِ آرِزوهــ ــا ✘
دیگر نمی توانم بخوانم...ادامه اش را... بعد از مدت ها سری به دفتر خاطراتم زدم،برایم خیلی جالب بود.خیلی چیز هارو فراموش کرده بودم.قول هایی که ازم گرفته بودن،نصیحت ها و خیلی از چیز های دیگه که برایم تداعی شدن. درسته امروز همون فردایی بود که انتظارشو می کشیدم اما با این تفاوت:با چیزی که انتظارشو داشتم خیلی متفاوت بود. اره با گذشت زمان همه چی برایم روشن شد،حق با تو بود و من چه بی توجه بودم به حرفایت...به هر زبانی که میشد گفتی این راه اشتباهه ولی من با سماجت تمام روی حرف خودم بودم...خوب به یاد دارم وقتی از سربالایی به سختی بالا می رفتیم، وقتی پایم لغزید و نزدیک بود بیافتم التماس کردی به حرفایت فکر کنم و آنجا بود که پدرم را بهانه کردم و تو چه خوب متوجه ی بهانه گیری ام شدی و سکوت کردی،سکوتی که هیچ وقت معنایش را درک نکردم تا...روز آخر که گفتی:( اگر احیانا روزی تاسفی خوردی برای گوش نکردن به حرف هایم یادت باشد که من هر چه توان داشتم برای...و دوباره سکوت کردی و گفتی می دانم مشکلت پدرت نیست). راست می گفتی دلیلی نداشت که خانواده ام مخالفت کنند من لجباز بودم! اما بدان تو هم در اشتباه بودی،فکر می کردی دنبال هدف مشخصی هستم ولی این طور نبود و الان حسابی به بن بست خوردم منتها روی برگشت و طلب کمک ازت را ندارم و تنها چیزی که باعث آرامشم می شود...دست خط کوچکی است: خداحافظ تو ای همپای شب های غزلخوانی خداحافظ به پایان آمد این دیدار پنهانی خداحافظ بدون تو گمان کردی که می مانم خداحافظ بدون من یقین دارم که می مانی
